METODY FIZJOTERAPEUTYCZE
Obecnie na rynku usług fizjoterapeutycznych dostępnych jest wiele metod rehabilitacji dzieci. Jednak o żadnej metodzie nie należy myśleć w sposób magiczny. Efekty terapii są pewną wypadkową współpracy między fizjoterapeutą a opiekunami dziecka, motywacji i zaangażowania opiekunów oraz prawidłowego wytłumaczenia i zrozumienia istoty procesu rehabilitacji. Niezwykle ważne jest określenie celu terapii.
Dużo mówi się o fizjoterapii funkcjonalnej, czyli ukierunkowanej na doskonalenie określonej funkcji.
Dużo mówi się o fizjoterapii funkcjonalnej, czyli ukierunkowanej na doskonalenie określonej funkcji.
Do metod fizjoterapeutycznych, wykorzystywanych w rehabilitacji dzieci, które zostały poparte licznymi pracami badawczymi należą:
Metoda NDT-Bobath
– polega na nauce oraz utrwalaniu prawidłowych wzorców ruchowych oraz hamowaniu odruchów nieprawidłowych, normalizacji napięcia mięśniowego poprzez odpowiednie techniki. Ruch prowadzony jest z tzw. punktów kluczowych, najczęściej obręcz biodrowa i barkowa. Ćwiczenia są prowadzone przez terapeutę i przyuczonego do tego rodzica. Wiele technik wspomagających jest wkomponowanych w rytm dnia dziecka oraz w sposób pielęgnacji, noszenia i zabawy z dzieckiem. W metodzie zwraca się uwagę na dobre samopoczucie dziecka w trakcie terapii.
Metoda Vojty
– nazywana jest także terapią odruchowej lokomocji. Metoda została stworzona w latach 60–tych przez czeskiego neuropediatrę dr Vaclava Vojtę. Rehabilitacja metodą Vojty stosowana jest głównie u niemowląt i małych dzieci. Polega na manualnej stymulacji punktów uciskowych zlokalizowanych w odpowiednich strefach na ciele. Celem fizjoterapii jest wywołanie określonych wzorców ruchowych, które są niezbędne do prawidłowego rozwoju ruchowego. Polega na manualnej stymulacji punktów uciskowych zlokalizowanych w odpowiednich strefach na ciele.
Metoda Integracji Sensorycznej (SI)
– metoda jest wykorzystywana w przypadku zdiagnozowania u dziecka jakiejś formy zaburzeń przetwarzania sensorycznego, w obrębie któregoś ze zmysłów: przedsionkowego, proprioceptywnego, taktylnego, wzroku, słuchu, węchu. Odpowiednio dobrana stymulacja sensoryczna, z wykorzystaniem specyficznego sprzętu do terapii ma reorganizować systemy sensoryczne, poprawiać odbiór i przetwarzanie bodźców sensorycznych. Tą formę terapii stosuje się u starszych dzieci, ale podłoże zaburzeń sensorycznych może mieć swój początek nawet w życiu płodowym.
